Эки жумадан кийин биз Кыргызстандын эгемендүүлүгүнүн 30 жылдыгын белгилейбиз. Шаардыктар буга чейин шаар тууралуу бир нече аңгемелер менен таанышты. Бүгүнкү баян Бишкек шаарындагы унаа токтотуучу жайдын тейлөөчүлөрү жөнүндө болмокчу.

2020 -жылы биринчи муниципалдык унаа токтотуучу жай “Ош базарынын” айланасында пайда болгон. Бирок тартипти сактоо үчүн операторлор керек эле.

Операторлор тандалып алынды, бирок аларды атайын форма менен жабдуу маселеси пайда болду. Мына ошондо биздин начальник майрамдык Рождество күнүндө апасынын өзүнүн тигүү цехи бар ишкананын башкы адиси Асел Марсованы эстеди.

Андан ары, биздин окуя биринчи каармандын өзүнүн сөзү менен башталат. Мен апама биздин операторлор үчүн атайын кийимдерди бычып, тигип бериңизчи деп жалынганымды айтып берейин.

7 -январь, 2020 -жыл - Рождествонун таңы, дем алыш күн. Мен ата -энем менен эртең мененки тамакты ичип жаткам. Бир маалда бөбөгүм мага телефон чалып жатат деп алып келди,  карасам директор экен:

- Алло.

- Салам Асел. Майрамың менен! Сиз апаңыздын тигүү цехи бар деп айттыңыз эле ... Эртең бизге операторлор үчүн тез арада атайын форма керек болуп жатат. Биз эртең унаа токтотуучу жайларды ишке киргизебиз жана апаңыздын жардамына муктажбыз

- Бирок, бүгүн майрам күн да! Базарлар иштебейт, кездемени сатып алуу керек ...

- Бир нерсе ойлончу сураныч!

- Апам макул болобу билбейм, жумушчулар да эс алып жатышат, кездемени кесе турган эч ким жок.

- Пауза ...

- Макул, мен чыгуу жолдорун издеп, апамды көндүргөнгө аракет кылам.

Мен апама бардык жагдайды түшүндүргөнүмдө, ал: "Жок, биз бир күндүн ичинде үлгүрбөйбүз, ошончо кездемени табышыбыз керек, ал эми бүгүн майрам, эч ким иштебейт" деди.

Мен кездемени табам дедим, бирок аны кайдан алаарымды өзүм билбей жаттым. Мен интернетте аңтара баштадым, бактыга жараша, материалды сатууга макул болгон кампаны таптым.

Кесиптешим менен бирге кездемени сатып алып, аны цехке жеткирдик. Бирок алып келген соң апам мени таң калтырды: "Бардык тигүүчүлөр жана кездемени кескенге эч ким жок".

Мен кайгырдым, анткени мен буга чейин жардам берем деп убада бергем жана мен командамды артка тарткым келген жок. Мен апама жалынып жалбарып, мен өзүм жардам берем деп жатып, макул кылдым.

Рождествонун кечинде, апам экөөбүз быча баштадык... Түн жарымы, биз дагы бардык тигиштерди тигишибиз керек. Эртең мененкиге чейин апам мүмкүн болбогон нерселерди жасай алды: столдо үстүндө 20 жапжаңы жилет жатты.

Менин уйкулуу көздөрүм, бирок жүзүмдө жылмаюу менен, эки баштыгымды көтөрүп алып кесиптештеримдин көңүлүн алуу үчүн “Ош базарына” бардым.

Ошентип, апам муниципалдык унаа токтотуучу жайларды уюштуруунун катышуучуларынын бири болуп калды. Ал эми муниципалдык унаа токтотуучу жайлар биринчи күнү иштеди!